De dochter van Meijer Een ontroerende voorstelling over de onderduikgeschiedenis van de kleine Sara. Een verhaal gebaseerd op het boek Het uiterste der zee (2018) van schrijfster en oud NOS-lezer Pauline Broekema. Omlijst met werken en arrangementen van Dvorák, Dutilleux, Mahler en Sjostakovitsj.  categorie: Sprekend Muziek lees hier de volledige tekst uit het boek De Dochter van Meijer Het leven van Mies was teruggebracht tot een bestaan waarin de kleinste details ertoe deden. Omdat er verder niets was. Foto’s, ze had geen foto’s meer. ‘Ik vind het heel erg om het je te vragen, Mies, zei verzetsman Joop Overdiep toen hij haar naar de Attema’s bracht, ‘maar wil je aan mij de foto van jou en Sara in bewaring geven?’ Want mocht die foto bij haar worden gevonden, dan zou die een spoor kunnen zijn naar haar meisje. Ze haalde de beelden terug van de laatste dagen samen, in het ziekenhuis. Het afscheid. Ze hadden gewacht tot ze in Friesland waren en het haar toen verteld. Dat Sara en zij gescheiden van elkaar zouden worden ondergebracht. Omdat moeder en kind samen te gevaarlijk was. Omdat Sara bij een gezin kon doorgaan voor een evacueetje. En zij niet. Ze had zichzelf verboden te huilen. ‘Je verbijt je tranen maar,’ had ze zichzelf opgedragen, ‘Sara mag niet van streek raken.’ Ze probeerde nergens aan te denken toen ze haar kindje knuffelde en afscheid nam. Ze had haar hoofd gebogen en naar de grond gekeken toen Sara werd meegenomen naar onbekenden. Ik heb haar laten gaan, spookte vaak door haar hoofd. Maar ik deed het voor haar veiligheid, hield ze zichzelf dan voor. (Uit: Het uiterste der zee)