AYRES AND CAPPRICIO’S FOR THE VIOLIN Lidewij Van der Voort (barokviool) en Fred Jacobs (theorbe) hebben op stel en sprong een mooi nieuw programma samengesteld dat wij aanstaande zaterdag 21 maart live gaan streamen vanaf een mooie locatie in Amsterdam! Verwacht een ineldiend gesprek met Fred en Lidewij en na afloop van het programma kun je vragen stellen via de Q&A. Bert Vos verzorgt de streaming met Easylivestreams. De livestream van aanstaande zaterdag is voor iedereen toegankelijk maar wij stellen een alternatieve kaartverkoop voor. Je kunt voor 5,- of meer een kaartje kopen. De opbrengst gaat naar de musici. Log in via Vimeo of Facebook vanaf 13.55. Same time, different place, see you there! AYRES AND CAPPRICIO’S FOR THE VIOLIN In de Engelse vioolmuziek zit vaak een charmante balans tussen kunst- en volksmuziek. Zeker bij Thomas Balzar en Niccola Matteis is dat goed te horen. Vandaar ook de keuze om er traditionals doorheen te vlechten: de composities vloeien als het ware in elkaar over. Waar de eerste helft van de 17^de eeuw in Engeland onder invloed staat van de Franse muziek, introduceert Niccola Matteis na ca. 1660 de meer virtuoze Italiaanse stijl. Dat maakt grote indruk. Ook de uit Lübeck afkomstige Baltzar baarde opzien: tijdgenoten schreven dat hij zijn viool kon laten klinken als een compleet consort. M. Locke (1621/2 – 1677)       Consort of Two Parts, For several Friends: Pavan in F J. Jenkins (1592-1678)            Air – Air – Air – Rant  – Air – Saraband Anon.                                           Balin a mone (Ierse traditional) N. Matteis (c. 1650 – ca 1714)      uit: (Ayres for the Violin, Londen 1676 – 1685) Sonata: Preludio, Aria Amorosa, Giga. Al Genio Turchesco Anon.                                          Da mihi manum (Ierse traditional) Locke                                          Consort of Two Parts, For several Friends: Pavan – Ayre – Courante – Saraband T. Baltzar (c. 1630 – 1663)     uit: Playford’s Division Violin (Londen 1685) An Italian Ground Programma toelichting We beginnen dit programma met  Airs voor de bovenstem, in sommige gevallen simpelweg een coutry fiddle, van John Jenkins. De schrijver Roger North omschreef deze dansen van zijn oude meester ooit als lively, active, decided and… cappricioso. In deze muziek van Jenkins, en eigenlijk de meeste Engelse vioolmuziek, zit vaak een charmante balans tussen kunst- en volksmuziek. Zeker bij Thomas Baltzar en Niccola Matteis is dat goed te horen. Vandaar ook de keuze om er traditionals doorheen te vlechten: de composities vloeien als het ware in elkaar over. John Evelyn, 17 november 1674: “I heard that stupendous Violin Signior Nicholao (with other rare Musitians) whom certainly never mortal man Exceeded on that Instrument: he had a stroak so sweete, and made it speak like the Voice of a man; and when he pleased, like a Consort of severall Instruments.” De gegoede Londense burgers zagen hun stad als het culturele centrum van de wereld en waren er trots op de laatste mode vanuit het continent naar Londen te halen. Matteis, die zijn muzikale indrukken uit Noord-Italië, Oostenrijk, Duitsland en Frankrijk rond 1670 mee naar Londen bracht, was geknipt hiervoor en wist aan de Engelse verwachtingen in de daaropvolgende jaren te voldoen. Hij had aanvankelijk moeite zich als violist en componist te vestigen, waarvoor als reden zijn ‘uncompromising concert manners’ genoemd werden. Waar de eerste helft van de 17^de eeuw in Engeland onder invloed staat van de Franse muziek, introduceerde Mattheis de meer virtuoze Italiaanse stijl. Dat maakt grote indruk en markeert het begin van een trend die zijn hoogtepunt heeft in de 18^de eeuw. Bij de restauratie van de monarchie in 1660 werden de muziekinstituten aan het Engelse hof van Charles II in ere hersteld en werd de oude Jenkins benoemd als theorbespeler. Als ster gold op dat moment Matthew Locke. Hij kreeg de belangrijkste taak: private composer-in-ordinary. Locke was een koppige vertegenwoordiger van de Engelse traditie, die ondanks de Franse en vooral Italiaanse muzikale invloeden die toen in Londen steeds voelbaarder werden, bleef voortbouwen op de sterke Consort-cultuur van John Jenkins. Hoewel Charles II geen liefhebber was van de complexe Fancys van deze meesters en geen muziek wilde horen to which he could not keep the time, gaf ook hij de voorkeur aan Engelse composities. De dansen uit de collectie For severall Friends passen uitstekend bij de koninklijke smaak en ritmegevoel. Deze private Musick, voor vrienden onder elkaar, was al ontstaan in de jaren van de ‘Commonwealth’, tijdens het puriteinse bewind van Oliver Cromwell en de ballingschap van Charles II, toen het als ‘entertainment’ diende in de ‘coutry houses’ buiten Londen. In die periode wist niemand of er ooit nog van hofmuziek in Engeland sprake zou zijn.