Misia Sert: deze vrouw wandelde tijdens het fin de siècle aan de arm van de dichter Mallarmé, zwom samen met de schilder Toulouse-Lautrec in de rivier, ging op café met de componisten Erik Satie en Claude Debussy. In de prille twintigste eeuw walste ze door de stad met Sergej Djagilev en in de troosteloze jaren na de Tweede Wereldoorlog ging ze met hartsvriendin Coco Chanel in Zwitserland op zoek naar drugs. Een getalenteerde muze die niet zelf creëerde en daardoor haar plek in de geschiedenisboeken misliep. Een leven zo vol zwier dat je je afvraagt waarom het nog niet verfilmd is.

En dat is precies ook de kracht van het mooi kabbelende audioverhaal van Katharina Smets: het tovert die filmbeelden als vanzelf in je hoofd tevoorschijn. Smets ging op zoek naar de plekken waar Sert leefde, bezocht haar verwilderde graf en onderzocht de dunne grens tussen feit en fictie in haar theatrale memoires. Smets vertelt het allemaal zonder veel dramatisch vertoon, met af en toe een ironische knipoog. Hoe koeler ze vertelt, hoe fabelachtiger het leven van Misia ons voorkomt.

Het ensemble Revue Blanche becommentarieert met goed gekozen flarden muziek. De soundtrack van Serts leven zit hen als gegoten met werk van Poulenc, Satie, Ravel en Stravinsky. Maar er zitten ook ontdekkingen in: een waanzinnig mooi afscheidslied van Alfredo Casella of ‘La haine’ van Augusta Holmès. Sopraan Lore Binon legt over alles wat ze zingt een fascinerende laag van ‘niet-helemaal-aanwezig-zijn’: het geeft de herinnering aan Sert iets ongrijpbaars en vaags.

Revue Blanche, dat voor de rest uit fluit, harp en altviool bestaat, liet de werken arrangeren voor hun eigen bezetting door Frederik Neyrinck. Die arrangementen kunnen het origineel niet altijd doen vergeten. Maar ze geven het ensemble wel de kans om een sound te creëren die helemaal van henzelf is: dromerig en nostalgisch.

Lees verder “***** voor Gesungene Kunst der Fuge”